Chantal van Wannadance, die yogalessen geeft in de gevangenis van Merksplas, schreef na een vorige lessenreeks het volgende verslag:

Afgelopen dinsdag verzorgde ik de tweede les in een lessenreeks yoga voor een groepje van vijftien mannen in de gevangenis van Merksplas. De routine bij het aanmelden is voor mij ondertussen gekend, maar het blijft voor mij elke keer opnieuw indrukwekkend hoeveel deuren er zijn in een gevangenis. Elke deur gaat eerst dicht voor er een andere deur open gaat.

Er zijn in deze reeks enkele bekende gezichten, ik verzorgde reeds eerder een lessenreeks yoga. Deze keer is de groep groter, wat voor mij betekent dat er nood is aan ontspanning. In het begin van de les bied ik actieve oefeningen aan zoals de zonnegroet, een krachtoefening en een balansoefening. De deelnemers hebben weinig bewegingskansen in de gevangenis en zie ik hen genieten van deze ‘ontspannende inspanning’. Naar het einde van de les doornemen we enkele stretchoefeningen. Eigen aan mannen komt hier toch een beetje de competitiedrang naar boven. Door hen uit te nodigen om hun eigen lichaam te beluisteren, gaan ze niet meer over de grens van hun spieren. We sluiten de les af met enkele ontspanningsoefeningen. Er heerst volledige stilte in de zaal. De stilte wordt doorleefd en is voor de deelnemers genietbaar. Anders zouden ze niet zo rustig en voldaan neerliggen. Als ik aangeef dat we de les afronden, krijg ik geen respons…. in die zin dat iedereen bewegingloos blijft liggen. Ik had dit voorzien en gun de deelnemers nog enkele minuten in de stilte. Als ik na enkele minuten vraag om met een deugddoende uitrekking af te ronden en tot een zit te komen, krijg ik van elke man een warme blik. Ik zie de dankbaarheid in hun ogen en velen van hen komen me na de les persoonlijk bedanken. Ik blijf nog even bij de mannen in de zaal tot ze door een cipier worden opgehaald.

Ik bedank op mijn beurt alle deelnemers. Ik voel me als vrouw veilig binnen deze groep mannen. Voor een groot deel komt dit door mijn ingesteldheid: wie respect toont voor mij, krijgt van mij ook alle respect. Maar toch is dit niet vanzelfsprekend om als man in een gevangenis met alleen maar mannen de stoerdoenerij in te ruilen voor een zachtaardig contact met mij als docent. Voor mij is deze ervaring daarom zeer uniek.