Wie zijn eigenlijk de mensen die in de gevangenis ons sportaanbod concreet vormgeven en al hun expertise en creativiteit inzetten om gedetineerden in beweging te zetten? Regelmatig laten we een van onze sportlesgevers aan het woord en peilen we naar hun motivatie, hun eerste kennismaking met de gevangenis, de uitdagingen en successen. Als zesde in de reeks lees je het verhaal van Arati, zumbalerares in de gevangenis van Brugge.
Hoe ben je terechtgekomen bij De Rode Antraciet?
Functionaris Lien Verlinde van De Rode Antraciet heeft mij gecontacteerd, in eerste instantie via mail, daarna hadden we een telefonisch gesprek. Ik heb wat meer informatie opgezocht over De Rode Antraciet en omdat ik mezelf volledig herkende in jullie missie wou ik heel graag meewerken.
Hoe ervoer je de eerste kennismaking met de gevangenis?
Dat was met een dubbel gevoel. Aan de ene kant was ik heel enthousiast om de deelnemers te leren kennen, aan de andere kant voelde ik een bepaalde bezorgdheid. Ik was blij dat Lien er was om mij te begeleiden, zij was heel open en vriendelijk en dat hielp om alles vlot te laten verlopen. Ik herinner mij ook de verwelkomende houding en toegankelijkheid van de vrouwen.
Welke activiteiten begeleid je in de gevangenis of welke lessen geef je?
Ik geef wekelijks zumba aan de vrouwelijke gedetineerden op woensdagavond. Op hun zomerfeest gaf ik ook een workshop Bollywooddans. (zie foto)
Hoe verliep het eerste contact met de gedetineerden? Was er direct een klik, of was het zoeken?
Het ging heel vlot. Door mijn jarenlange ervaring als danslerares kan ik mij snel aanpassen aan de doelgroep. Ook mijn ervaring als verpleegkundige in de thuiszorg leerde me om te gaan met moeilijke situaties. Het enthousiasme van de deelnemers gaf een extra boost en de muziek werkte als verbindende factor.
Wat is voor jou het grootste verschil tussen lesgeven buiten en binnen de gevangenis? En wat is hetzelfde?
Mijn aanpak binnen de gevangenis verschilt niet zo veel, in die zin dat ik de deelnemers benader als normale mensen. Wat ik wel zie is een enorm enthousiasme, ze kijken steeds heel erg uit naar de zumbales en tellen de dagen af. Dat geeft de voldoening en de goesting om steeds opnieuw te gaan.
Buiten de muren is er ook wel enthousiasme maar op een andere manier. De motivatie is daar vaak ‘aan de lijn werken’. Terwijl het binnen de muren gaat over genieten en even de vrijheid proeven van beweging.
Wat haal je zelf uit deze job? Wat is jouw motivatie?
Geestelijke gezondheid is zo belangrijk. Als je gedetineerden behandelt als mensen, met respect en empathie, door te tonen dat je blij bent om hen te zien of complimenten geven, dat heeft zo’n impact.
Veel deelnemers zijn ook depressief en ik wil mijn best doen om hen even uit die negativiteit te trekken.
Wat vind je het moeilijkste aan de job?
Eerlijk gezegd, niets! Intussen ben ik het zodanig gewoon en word ik telkens super onthaald door iedereen, ook door het gevangenispersoneel.
Welke eigenschappen moet je als lesgever hebben om binnen deze context goed te functioneren?
Je moet heel gemotiveerd en empathisch zijn. Respect tonen voor de mensen waarmee je werkt, hen zonder oordeel benaderen. Ook favoritisme is uit den boze, je moet iedereen gelijk behandelen. En proberen zo veel mogelijk positieve energie te geven want er is al zo veel negativiteit.
Zijn er bepaalde voorvallen of anekdotes die je altijd zullen bijblijven?
Mijn schoonmoeder was overleden vlak voor de zomer en toch ben ik gaan lesgeven in de gevangenis. Zij was er ook van overtuigd dat goed doen voor je naasten noodzakelijk is. Dat had ik verteld aan de vrouwen en zij waren zo meelevend, dat heeft onze band versterkt. Ik zou nu niet meer kunnen stoppen! (lacht)
Lees ook de interviews met onze andere sportlesgevers: het verhaal van lesgever Kélig Pinson, beweegcoach Lynn, bootcampcoach Tessa, yogadocente Marloes en begeleidster van het sportief kinderbezoek Amelie.