Wie zijn eigenlijk de mensen die in de gevangenis ons sportaanbod concreet vormgeven en al hun expertise en creativiteit inzetten om mensen in detentie in beweging te zetten? Regelmatig laten we een van onze sportlesgevers aan het woord, en peilen we naar hun motivatie, hun eerste kennismaking met de gevangenis, de uitdagingen en successen. Ontdek deze keer het verhaal van Ryan, lesgever fitness, voetbal en basketbal in detentiehuis Vorst en de gevangenis van Haren.
“Ik ben bij de Rode Antraciet terechtgekomen omdat ik op zoek was naar een stage voor een specifieke doelgroep. De doelgroep van gedetineerden leek me een interessante uitdaging, en via via kwam ik in contact met de Rode Antraciet. Na mijn stage in het detentiehuis van Vorst kreeg ik een job aangeboden daar, en niet veel later ook in de gevangenis van Haren.”
“De eerste kennismaking met de gevangenis en de gedetineerden verliep eigenlijk heel vlot. Ik voelde me meteen op mijn gemak en alles verliep rustig en aangenaam. Het had natuurlijk zijn voordelen dat ik via mijn stage al ervaring had met de doelgroep, ik was goed voorbereid op de context. Ik had geen angst voor incidenten en merkte dat het samen sporten een glimlach op hun gezicht kon toveren. Het was duidelijk dat ze het fijn vonden om even hun zorgen te vergeten.”
Een gezonde geest in een gezond lichaam
“In vergelijking met lesgeven buiten de gevangenis is er niet echt een groot verschil in mijn aanpak. Soms moet ik wat meer variëren in de oefeningen, maar over het algemeen blijft mijn aanpak hetzelfde. Wat ik wel meer doe in de gevangenis, is het benadrukken van de voordelen van sport voor de mentale gezondheid. Ik probeer ervoor te zorgen dat mensen in detentie hier een uitlaatklep vinden, zodat ze even hun gedachten kunnen verzetten. Wat ik zelf uit deze job haal, is vooral voldoening. Het is bijzonder om te zien hoe deelnemers vaak met een droevig gezicht en een gebogen houding de les beginnen, maar aan het einde van de les met een opgeheven hoofd en soms zelfs een glimlach terugkeren naar hun cel. Door het sporten kan ik hen even laten ontsnappen aan hun problemen, en dat maakt het werk zo waardevol voor mij.”
“Als lesgever in deze context moet je heel flexibel zijn en je kunnen aanpassen aan de situatie. Je hebt vaak een diverse groep voor je staan, dus je moet variëren in de oefeningen. Maar het belangrijkste is dat je open-minded blijft en niet met vooroordelen binnenstapt. Het is essentieel om mensen in detentie met respect te benaderen, zodat zij zich gezien en gehoord voelen.”
“Ik heb het gevoel dat ik echt iets bijdraag aan de situatie van de deelnemers, zowel op korte als op lange termijn. Het sporten biedt hen niet alleen fysieke ontspanning, maar ook mentale verlichting. Het is mooi om te zien hoe ze door het sporten even hun zorgen kunnen vergeten, en de glimlach die ze vaak achterlaten, doet veel voor hun welzijn. Het belang van sport in de gevangenis is niet te onderschatten, en het geeft me een sterk gevoel van voldoening om hen hierin te kunnen ondersteunen.”