De eerste keer komen ze uit nieuwsgierigheid, een beetje aarzelend, niet goed wetend hoe zo’n wedstrijd binnen de muren zal verlopen. Meestal komen ze vol overtuiging terug, voor het plezier, de unieke ervaring en vanuit het besef dat hun aanwezigheid een verschil maakt. De buitenploegen: al meer dan tien jaar vormen ze een vaste waarde in onze werking. Of het nu volleybal, voetbal, tafeltennis of zelfs schaken is – een ‘matchke’ spelen doet altijd deugd en brengt mensen samen!

In de gevangenis van Brugge worden voetballers sinds dit jaar regelmatig uitgedaagd door een vaste damesbuitenploeg: samen met haar teamgenoten komt Nancy Handschoewerker op regelmatige basis voetballen binnen de muren. We vroegen haar hoe de eerste kennismaking met de gevangenis verliep en wat sporten binnen detentie anders of uniek maakt.

Nancy, hoe ging dat, zo’n eerste keer de gevangenis binnenkomen om een match te spelen?

Dat was een zeer goede en aangename ervaring. We werden goed begeleid en er heerste een toffe, sportieve, lichtjes competitieve sfeer.

Hoe verliep het eerste contact met de sporters in detentie? 

Dat verliep goed. We maakten onmiddellijk de keuze om ons in gemengde ploegen onder te verdelen. We houden ook rekening met het niveau van de spelers en delen de groepen op basis daarvan in.

En hoe is het contact intussen geëvolueerd, na enkele sessies voetbal? 

Omdat ik iedere keer aanwezig was en meerdere talen spreek, zag ik verschillende deelnemers al meerdere malen, dat vergemakkelijkt het contact. Er ontstaat op die manier een verstandhouding waarbij je eenvoudiger kan communiceren en weet waar de andere goed in is en in welke positie ze liefst spelen. Er hangt een zeer vriendschappelijke sfeer met toch een gezonde dosis competitie en voor de nieuwkomers is de drempel minder groot.

Wat is voor jou het grootste verschil tussen voetbal spelen buiten en binnen de gevangenis? 

Binnen de gevangenis passen we ons spelniveau aan aan de aanwezigen. We streven ernaar om de bewoners mee te laten spelen in groep en vinden betrokkenheid van alle spelers belangrijk. Het hoofddoel is sporten en plezier beleven voor zowel de gedetineerden als onze ploeg.

Buiten de gevangenis telt vooral het competitieve, het groepsverband en het resultaat. Het niveau ligt dan veel hoger en je moet er volop voor gaan, terwijl je je in de gevangenis aan de volledige groep aanpast en met iedereen rekening moet houden.

Wat haal je zelf uit deze activiteit of deze specifieke context? Wat is je motivatie?

Ik wil vooral mensen laten sporten met plezier en inzet. Zelf plezier beleven terwijl je weet dat je iets kan betekenen voor mensen in detentie die beperkte bewegingsvrijheid hebben. Hen iets geven om naar uit te kijken.

Welke eigenschappen moet je als externe speler of lesgever/begeleider hebben om binnen deze context goed te functioneren?

Het is belangrijk om geen vooroordelen te hebben of te tonen. De focus leggen op plezier maken en vooral de deelnemers sport en plezier gunnen. Kalm blijven als je onzeker bent en eveneens genieten van het spel.

Heb je tot slot nog een leuke anekdote of bepaalde uitspraken van mensen in detentie die je zijn bijgebleven?

Een deelnemer die een blessure oploopt en na 2 maanden revalideren terug in de zaal verschijnt om mee te spelen, dat zegt al veel. En telkens er iemand afwezig is van onze ploeg vragen ze of die persoon volgende keer weer meekomt. Het feit dat er na een match door de deelnemers naar een volgende datum gevraagd wordt, toont ook dat ze er plezier in gehad hebben. En er wordt telkens afscheid genomen met een ‘dank u wel’ en een glimlach,  daarvoor doe je het!

Lees ook ‘De unieke kracht van de buitenploeg #1’: De unieke kracht van de buitenploeg – De Rode Antraciet