Op 3 oktober was Rachida Lamrabet te gast in de gevangenis van Dendermonde. Ze vertelde hoe haar vader in de jaren 1960 als gastarbeider naar België kwam. Zijzelf is nog in Marokko geboren, en kwam later met haar moeder en broers en zussen naar België – meer bepaald naar Antwerpen. Op school was het vreemd om te merken dat verhalen altijd over ‘Jan en Mieke’ gingen, en nooit over Youssef of Fatima. Het ging over Sinterklaas en Kerstmis, nooit over het Suiker- of Offerfeest. Ze nam zich voor om schrijfster te worden, en in haar verhalen ook de ervaringen van Marokkaanse kinderen te verwerken. Vanuit die ervaring schreef ze haar roman Vrouwland, over jonge mensen die dromen van een beter leven, en Een kind van God, een verhalenbundel waarin de ervaringen van mensen die in de knel geraken tussen de wereld van afkomst en de wereld van aankomst een plaats kregen. Rachida vertelde ook over het racisme waarmee ze geconfronteerd werd, wat maakte dat ze rechten wilde gaan studeren. Via het ‘recht’ en het mee maken van ‘wetten’ wilde ze het structurele onrecht t.a.v. nieuwkomers mee aanpakken. Ze wilde zich verdiepen in de ‘mensenrechten’. Verschillende jaren was Rachida juriste bij UNIA, de federale overheidsdienst opgericht om discriminatie te bestrijden. Rachida vertelde ook over haar ontslag bij UNIA, en het non-fictie boek Zwijg, allochtoon! dat ze naar aanleiding van dat ontslag heeft geschreven.

De gedetineerden reageerden op haar verhaal: een jongen uit Palestina en een jongen uit Syrië vertelden kort ook over hun ervaringen. Achteraf bleek dat velen zich gesteund wisten door dit verhaal van Rachida Lamrabet. De gevangenisbib-medewerker beloofde te zorgen voor haar boeken in de bibliotheek.